Woensdag 28 augustus 2024
Onze dag begint met een bezoek van de lokale politie in het kantoor van Werner. We laten opnieuw vingerafdrukken registreren, ook Victor. Monica vertelt dat het vanaf 5 jaar gevraagd wordt. Daarnaast nog een foto en handtekening voor de policia local.
Rond tien uur komen we aan bij Migraciones, de immigratiedienst. Samen met het Nederlandse koppel rijdt Monica er ons heen. Van ons gezin is Pieter eerst aan de beurt. Er komt heel wat papierwerk bij kijken, hij moet verschillende documenten tekenen en opnieuw een foto. Daarna haalt hij de kindjes bij mij voor een foto en handtekening, laatste thans voor Victor. Daarna is het mijn beurt; ik controleer de documenten, teken en laat foto maken. Om 10:45 zijn we klaar en wachten we comfortabel bij de notaris, die er vlak naast zit, tot Monica met de ingevulde aanvraagformulieren terug komt.
We did it!
De aanvraagprocedure is afgerond. Nu duurt het ca. twee tot drie maanden vooraleer de beslissing valt. We blijven daarom in Paraguay, mochten er nog bijkomende formaliteiten nodig zijn. Wie weet, kunnen we voor we huiswaarts vertrekken al onze documenten oppikken.
Rond de middag zijn we terug op de kamer. We overleggen waar we gaan eten en wat onze volgende bestemming zal worden. We overwegen een bezoek aan Lago Ypacaraí en ik neem contact op met Mike, de autoverhuurder of hij iets kan aanbevelen in die regio.
Via Google zoek ik opnieuw waar we iets kunnen gaan eten. Ik vind een bar-restaurant terug met goede recensies en foto’s. We komen aan bij Kessel’s en denken: is dit niet te chique? Het voelt alsof we in een Vlaams restaurant zijn beland. De tafels zijn gedekt met linnen, de obers keurig in pakken en zeer professioneel. Om het migratie proces te vieren, bestellen we een Aperol Spritz. Na maanden geen alcohol gedronken te hebben (ik drink sowieso zelden), voel ik het meteen. Overigens kostte de Aperol ons slechts €5!
Ik laat je meegenieten van de sfeer, het vele lekker eten en de kindjes. Ook een aanrader hier!
Wanneer we terug naar de auto lopen, vliegen er ineens wilde papegaaien over ons heen. Bijna onwerkelijk.
Na het eten rijden we door naar de Jardín Botánico. Het is een plek waar je kunt wandelen, maar blijkbaar mag je er ook met de auto doorheen rijden. Er is ook een zoo maar die sluit om 16:00 dus dat is voor een ander keertje. Bij de ingang betalen we 7.000 PGY (ongeveer € 0,85). Aangezien het park volgens het inkom bordje om 16 uur zou sluiten, kiezen we ervoor om met de auto door het park te rijden. Het is werkelijk schitterend, en we zijn van plan om dit later nog eens te doen. Er was ook een museum met opgezette dieren, de kinderen worden er (begrijpelijk) bang van. Terug naar buiten.
Op een gegeven moment lijkt het alsof we off-road aan het rijden zijn, maar het lijkt toch de juiste weg. We komen uit bij een speeltuin waar de kinderen meer dan een uur spelen, met lokale kindjes.
Op de terugweg scoren we nog een e-sim bij Claro. Met Google Translate begrijp ik het snelle Spaans van de verkoopster. Vanaf nu wordt data weer iets goedkoper. Ik wist trouwens niet dat dit bestond en kon. Ik heb nu een iPhone met Belgisch en Paraguayaans nummer 🤷🏻♀️
Terug in het hotel gaat Pieter nog even sporten, terwijl ik wat fruit en snacks voor de kinderen klaarmaak als avondeten op het dakterras.
Wanneer we weer op de kamer zijn, wordt Victor overspoeld door intens verdriet. Ik luister naar hem en mijn hart breekt: hij mist zijn opa, mijn papa, die eind 2021 is overleden. Ook ik laat alles even los. Ik weet zeker dat opa, papa zo zou genieten van onze blogjes en foto’s.
Het is een emotioneel einde van een drukke dag vol verschillende ervaringen.