Vrijdag 30/08
In de ontbijtzaal, maar ook in de inkomhal, staat de tv telkens aan. Gelukkig is het geluid gedempt. De zender toont bijna de hele dag nieuws. Voorlopig zien we alleen Paraguayans nieuws. Het lezen van de koppen helpt ons ook Spaans te leren. We zien berichten over criminaliteit, maar ook verhalen van solidariteit, afgewisseld met reclame voor medicijnen en winkels. Ook hier is de ‘tell-a-vision‘ actief.
De intensiteit van de blogs zal vermoedelijk afnemen nu we de bruisende hoofdstad verlaten en we het huisonderwijs starten.
Het is 8 uur ’s ochtends en al 27 graden. We zijn het inmiddels gewend en lopen, net als de locals, in lange broek. Na het ontbijt nemen we afscheid van Werner, Monica en hun team. We hebben nog een gemoedelijke babbel met Werner over vastgoed en het verdere verloop van onze aanvraag. De kinderen lopen intussen rond bij het zwembad en gaan voor ronde twee van het ontbijtbuffet.
Met een volgeladen wagen trekken we naar Ypacaraí, een klein stadje nabij het Ypacaraímeer, een van de grootste en bekendste meren in Paraguay. Het is een populaire bestemming voor zowel lokale als internationale toeristen. We huren een huisje met twee slaapkamers en een zwembad bij Mike en zijn familie.
We verlaten de hoofdstad en rijden door plaatsen waar de tijd lijkt stil te staan. De beelden die je op tv ziet over hoe men leeft in Zuid-Amerika, komen we onderweg tegen: kraampjes met potten, aardbeien, knuffels, vastgebonden dieren die langs de weg grazen.
Google Maps navigeert ons naar het huisje, maar stuurt ons op een dwaalspoor. Gelukkig is Mike goed bereikbaar en hij komt ons hartelijk tegemoet. Op het terrein waar hij woont, staan nog enkele huizen, onzichtbaar vanaf de weg, rustig en goed verstopt. Het is een huisje dat volgens Westerse normen is gebouwd, voor zover dat hier mogelijk is. Een volledig uitgeruste keuken zoals we die thuis hebben, kennen ze in Latijns-Amerika niet. Toch hebben Mike en Annett hun best gedaan dit zo goed mogelijk na te bootsen. Voor ons is het perfect. De kinderen richten hun kamer in, maar uiteindelijk slapen ze toch bij ons. Met twee grote bedden in de master bedroom is dat geen enkel probleem.
We nemen een frisse duik en koelen helemaal af voordat we naar de winkel rijden om boodschappen te doen. De basisproducten (groenten, melk, boter) worden belast tegen 5%, de rest aan 10%. In de avond maken we een Vlaamse maaltijd: puree met worst. Dat eten de kinderen graag, en na een week waarin frietjes voor hen de hoofdrol speelden, is het nu wel tijd voor iets voedzamer.
Rond 17:30 is het momenteel donker in Paraguay. Wanneer we klaar zijn met eten, gaan we even buiten het huisje. We houden alles goed dicht vanwege de muggen. De kinderen en ik krijgen meestal dikke bulten als we gestoken worden. De krekels tsjirpen, een kleine pad springt op het raam, en plots vliegen er vuurvliegjes voorbij. Wat een magische ervaring is dit!
Victor vertelt hoe blij hij is hier te zijn en dit mee te maken. Ik kan het niet anders verwoorden dan met dankbaarheid. Dankbaar dat we de tijd nemen om dit proces te starten, en dat we durven ons gevoel te volgen om hier te verkennen, dat we nieuwe wegen gaan bewandelen.
leuk vuurvliegjes en fijn om in een huis te zijn 💛