Zondagochtend maakt Victor ontbijt op bed voor Ellie. Hij is bezorgd om zijn zusje. We koelen haar been en voet in het ijskoude zwembadwater. Het lijkt beter te gaan; ze beweegt haar teentjes. Aanraken mogen we echter niet, zelfstandig op het been staan gaat niet.
We besluiten naar het getipte kinderziekenhuis in Asunción te rijden. We zijn niet internationaal verzekerd, alleen via onze zorgverzekering en reisverzekering thuis. Daardoor moeten we bij de ingang meteen betalen. Ze spreken geen Engels, maar Google Translate helpt ons. Een vader van een ander kind biedt zijn hulp aan met de Spaans-Engelse vertaling aan de balie. Hij vertelt dat straks haar naam op het scherm zal verschijnen. Volgens hem is dit een van de betere ziekenhuizen voor kinderen. We zijn enorm dankbaar voor zijn hulp.
Haar naam verschijnt vrijwel meteen en we mogen naar de verpleger. Hij neemt enkele basisgegevens op (gewicht, bloeddruk, temperatuur). Daarna wachten we ongeveer tien minuten in de wachtkamer voordat we bij de dokter terechtkunnen.
Opnieuw is de vertaal-app onmisbaar. We begrijpen ongeveer wat er gezegd wordt, maar we willen liever “zeker” zijn. De dokter ziet een zwelling in haar been en is niet zeker of de pijn uit de enkel of het been komt. Wij weten het ook niet, want Ellie kan het moeilijk aangeven. Er wordt besloten röntgenfoto’s te maken. Eerst moeten we terug naar de balie om te betalen.
Bij de röntgenafdeling vraagt de man ter controle haar geboortedatum. Daarna mag ik met Ellie mee naar de fotokamer. Het positioneren doet haar duidelijk pijn, dat zie ik aan haar gezichtje. Gelukkig gaat het snel. De loden schorten blijven aan de muur hangen, dat realiseer ik me later pas wanneer ik deze foto herbekijk.
We wachten opnieuw op de dokter, met de röntgenfoto’s in de hand. Ze bekijkt de beelden en helaas, we zien het meteen zelf. De dokter maakt foto’s van de röntgen met haar telefoon en stuurt deze via WhatsApp naar de traumatoloog voor advies. De arts van wacht belt en meldt dat er twee breuken zijn. Eén daarvan is bijna niet zichtbaar. Omdat het zondag is, wordt de traumatoloog opgeroepen naar het ziekenhuis.
Ongeveer twintig minuten later komt een oudere dame aan. Ze spreekt gebrekkig Engels (maar beter iets dan niets) en begeleidt ons naar een behandelkamer. Ellie is bang. De kamer is vol met apparatuur en producten, een verpleger in roze en in blauw. De dokter legt uit dat de breuken moeten worden gestabiliseerd met een open gips, zodat er ruimte is voor de lichte zwelling. Ze geeft ook aan dat dit handig is als we eerder naar huis willen vliegen. Fysiotherapie is niet nodig, aangezien kinderen snel herstellen. Ze vraagt of we pijnmedicatie hebben. Dat hebben we voor de kinderen nooit nodig gehad, en de medicatie die we thuis hadden was over datum, dus die hebben we niet meegenomen.
Ik ga naast Ellie op het bed zitten, die helemaal overstuur is. Ik hou haar dicht bij me terwijl ze het gips klaarmaken. Binnen no-time is het gips, met wat watten en verband, aangebracht. Nog een zwachtel eromheen. Het gips loopt van haar tenen tot ver boven haar knie, een kinderhand onder de rand van haar boxer. We vragen of het echt nodig is dat het zo hoog zit, volgens de dokter wel. Ze legt uit dat de knie moet rusten, zodat het scheenbeen en kuitbeen goed kunnen herstellen. Het gips moet vijf weken blijven zitten. Daarna volgt een controle en kan het er af.
Als we eerder willen vliegen, hebben we een medisch formulier nodig. Dat kunnen we altijd ophalen. We laten het even bezinken.
Ik had me hier niet op voorbereid. Mijn buikgevoel zei dat er iets niet klopte, maar mijn verstand hoopte op een gewone verzwikking. Helaas draait het anders uit.
Victor is ook helemaal van slag. Hij en Pieter waren de hele tijd aanwezig. Victor trekt zich wat terug van ons. Anderhalf uur na aankomst staan we weer op de parkeerplaats, allemaal ontdaan.
Ellie heeft tijdens het gipsen veel gehuild, vooral uit angst. De pijn is nu onder controle, het was vooral pijnlijk wanneer ze het been bewoog. Dat hield ze instinctief de hele tijd zo stil mogelijk.
In de auto laat ik zelf ook wat tranen los, vooral wanneer Victor zegt dat zijn maatje nu niet meer kan rennen in de speeltuin of zwemmen met hem. Hij vertelt dat hij twee maanden extra met Ellie had om te spelen, maar nu kan zij niet wandelen en in de buggy moet (thank God dat we die nog last-minute meenamen!). Ik denk terug aan de afgelopen dagen, aan hoeveel plezier ze had(den) 😢
We stoppen bij Burger King. Ellie krijgt een kroontje, een ballon en frietjes. Ze is alweer haar vrolijke zelve, zich niet bewust van wat dit allemaal inhoudt.
Ook in de auto blijft ze positief en lachen en spelen met de ballons. Thuis kijken we nog een film en ligt ze als een prinses in de zetel, met kroon uiteraard.
Het was een zware emotionele dag voor ons allemaal. We blijven wat langer in Ypacaraí en zullen onze plannen heroverwegen.
Wat is wijsheid?
Lees de laatste blogs hier
och lieve Ellie, wij denken aan jou.
Dikke kus van ons 2 😻😻😻
Dank je 😘
Dikke knuffel voor Ellie 🫂😘