Dinsdag beginnen we de dag met schoolwerk. Of beter gezegd, we gaan langs de kopieershop. Via WhatsApp stuur ik de man alles door en hij gaat aan de slag. Dit keer geen grote professionele winkel, maar een kleine thuisprinter doet het werk. Het duurt wat langer, maar dat geeft me de gelegenheid om een praatje te maken. De vriendelijke Paraguayaan vraagt naar mijn afkomst en vertelt dat hij nog een Belgische kennis heeft. We praten over België, het leven in Paraguay en specifiek over Ciudad del Este. Hij vertelt dat z’n vader heeft meegewerkt aan de bouw van de waterkrachtcentrale. Toevallig (of ook weer niet), Itaipú staat vandaag op onze planning.

Rond de middag komen we aan bij de hoofdingang van Itaipú Binacional. Er is online weinig informatie te vinden over hoe je het complex kunt bezoeken, en ook ter plaatse is er weinig bewegwijzering. We zien een winkel en een restaurant en besluiten eerst wat te eten. Uiteraard zijn wij weer de enige toeristen; het personeel komt ook wat eten halen.

Iets voor 13.00 uur gaan we op zoek naar een museum of infocentrum. We stuiten op een ontvangstruimte met kassa’s, maar die is onbemand vanwege de middagpauze. Er zitten wel een paar Brazilianen te wachten. Om 13.00 uur melden we ons aan met ons paspoort; de toegang is gratis. Je kan enkel bezoeken met een tourbus van de stuwdam zelf en vermoedelijk zullen er ook toeristen bussen uit andere steden worden ingelegd. Er zijn op gezette tijdstippen rondleidingen. Je kan ook by night gaan, dan is de dam prachtig verlicht (volgens de foto toch)

We krijgen een badge en worden doorverwezen naar een auditorium. In een grote zaal met een bioscoopscherm zitten ongeveer twintig mensen.

Tijdens de presentatie leren we meer over de stuwdam. De Itaipú Binacional is een van de grootste waterkrachtcentrales ter wereld, gelegen op de grens tussen Paraguay en Brazilië bij de Paraná-rivier. De dam werd gebouwd vanaf 1974 door 400.000 Paraguayanen en Brazilianen samen. Tien jaar lang werkten zij samen, vandaar de naam van het gezamenlijke bedrijf, Itaipú Binacional. 

Enkele interessante weetjes die tijdens de presentatie werden gedeeld:

– Met het staal en ijzer dat voor de dam is gebruikt, zouden 380 Eiffeltorens gebouwd kunnen worden.

– De dam is 7,8 km lang en 196 meter hoog.

– In 2016 werd meer dan 100.000.000 megawattuur elektriciteit opgewekt, waardoor het de grootste waterkrachtcentrale ter wereld is.

– Sinds de ingebruikname tot 2021 is er meer dan 2,8 biljoen MWh opgewekt, genoeg om de hele wereld gedurende 43 dagen van stroom te voorzien. Dit is meer dan de opwekking van andere waterkrachtcentrales, zoals die in Venezuela en China. Om dit met olie te produceren, zouden meer dan 4 miljard vaten nodig zijn.

– Paraguay haalt 90% van zijn energie uit de Itaipú-dam en exporteert het overschot, voornamelijk naar Brazilië.

– Bij de bouw werd een groot gebied overstroomd, waarbij veel mensen en dieren moesten worden verplaatst. Dit creëerde het grootste kunstmatige meer van Paraguay.

Na de voorstelling staat de tourbus buiten klaar. Niet wetend wat we precies mogen verwachten maar met verwachtingen, kijken we er naar uit. 

We rijden door het complex en stoppen bij een uitkijkplatform. Helaas stroomt er geen overtollig water weg, wat anders nog indrukwekkender zou zijn geweest. Het water dat hier uitstroomt, zou 40 keer sneller gaan dan dat van de Iguazu-watervallen! Maar niet getreurd, het is sowieso de moeite om dit eens met eigen ogen te zien. Wat een geniale idee. Ook prachtig aangelegd, het levert mooie beelden op. 

De bus rijdt verder richting de stuwdam zelf. Een gids geeft uitleg in het Spaans, maar door de airco op de bus horen we er weinig van. Dan maar gewoon rondkijken ☺️, hoewel dat lastig is omdat de ramen wat smoezelig zijn en waarschijnlijk ook bestickerd. We hopen dat de bus stopt bij de dam zodat we een kijkje binnen kunnen nemen. Helaas rijdt hij door, en voor we het weten, zijn we in Brazilië. De bus vervolgt zijn weg naar de top van de dam. We hopen op een uitkijkplatform, maar de teleurstelling is groot als blijkt dat de bus over de dam weer terugrijdt naar de entree. Wat een gemiste kans! Als ik hier verantwoordelijk zou zijn voor PR en marketing, zou ik wel weten wat te doen.

De Itaipú-dam is een indrukwekkend voorbeeld van internationale samenwerking, duurzame energie en de mooie verzichten en natuur… Zeker de moeite waard om eens te bezoeken!

Na de dam rijden we met onze eigen auto naar het Itaipú Tierra Guaraní-museum. Dat zagen we in de film die eerder werd vertoond. Ik vraag of er een plattegrond beschikbaar is waar zich dit bevindt. “Nee, maar Google Maps weet het wel”, is het antwoord. We komen aan bij het Centro Ambiental, waarachter het museum ligt en ontdekken dat het in renovatie is. Er is als alternatief een kleine tentoonstelling, ongeveer 20% van de normale collectie. Aangezien we er nu toch zijn en het gratis is, besluiten we te gaan kijken.

De receptioniste brengt ons met een golfkarretje naar de expo. De expo is inderdaad zeer beperkt. We zien vondsten, zoals potten en wapens uit het gebied dat onder water werd gezet voor de bouw van de dam en het meer en waarvoor de mensen en dieren moesten verplaatst worden. De dieren zijn de echte inwoners van het gebied. De kinderen vinden vooral het ritje in de golfkar leuk. Het deed wat denken aan een scène uit Jurassic Parc ☺️ Na de expo rijden we terug en komen we langs Plantas Medicinales, een tuin met medicinale planten. Wie mij kent, weet dat ik genezing zo veel mogelijk natuurlijk wil. Planten en kruiden horen daar dus zeker bij. Ik vraag of dit ook gesloten is en of we er langs mogen. Ze stopt de kar en vertelt dat het gesloten is, maar wil wel wat navragen. Ze komt terug met zakjes gedroogde medicinale planten, waaronder kaneel, rozemarijn en nog andere die ik moet opzoeken. Deze worden hier gekweekt en verwerkt, en blijkbaar krijgen we ze cadeau! Super fijn!

Hierna is het tijd voor wat plezier. Ik vind een strandje genaamd Playa Tacurú Pucú.

Online zagen de foto’s er veelbelovend uit. We worden vriendelijk verwelkomd door een parkwachter die ons vraagt om om de hoek te parkeren en wat te wandelen. Maar wacht, wij kwamen voor het strand! We rijden door en ruim anderhalve kilometer verder vinden we de ingang. We laden de spullen uit en wandelen naar het strand, maar worden tegengehouden. Het strand opent pas op donderdag. Ehm, oké dan… Het is 36 graden en het strand is gesloten? Met teleurstelling op onze gezichten stappen we weer in. We stoppen bij de speeltuin vooraan, halen wat picknick uit onze rugzakken en sluiten de dag alsnog goed af. Thuisgekomen koelen we nog even af in het zwembad.

~ trouwens beetje benieuwd of iemand de rode draad doorheen de blogtitels ziet 🤭

---

Lees de laatste blogs 👇

• Reflectie ~ 31/12/2024
• Coming home (36) ~ 23/10
• City of blinding lights (35) ~ 20/10
• Viva la vida (34) ~ 17/10
• Bright sunshiny day (33) ~ 15/10

Of kijk tussen de andere berichten