Maandag 30 september staat opnieuw in het teken van inpakken en verhuizen. We worden hier steeds beter en georganiseerder in. We zijn blij dat we dit appartement kunnen verlaten. Het appartement op de 11e verdieping was fantastisch, maar dat op de 4e heel wat minder. Hoewel het er netjes uitzag, bleken er kakkerlakken in de keuken te zitten. Dat is in zuiderse landen niet ongewoon, maar voor ons als westerlingen toch niet bepaald prettig. Daarom zijn we ook vaak uit eten gegaan de laatste dagen. Ik besluit ook: alles gebeurt om een reden, dus dit ook weer.

De weg naar Hohenau lijkt op een route richting de Ardennen: heuvelachtig, met veel landbouw onderweg. Meer nog dan toen we naar Independencia reden, en met nog grotere en modernere voertuigen dan op weg naar Ciudad del Este. Het is een rit van ongeveer vier uur. Zoals gewoonlijk splitsen we dit op om ergens te eten. We passeren lange tijd geen enkel dorp, en dan komen ze ineens achter elkaar. Via Google vind ik een eettentje. Ondanks de goede reviews verwacht ik er niet te veel van. Eerst check ik het sanitair (oud, maar schoon – je weet wel, ervaring van de vorige keer) en daarna bestellen we iets. Er is niet veel keuze: hamburgers of sandwiches. We gaan voor een hamburger en de kinderen krijgen een portie frietjes. Even later genieten we van een verrassend heerlijke hamburger! Dit keer waren de online beoordelingen dus niet gelogen of overdreven. Ik bestel ook voor het eerst een açaí-dessert… superlekker! Echt een aanrader: ijs met fruit, saus en granola! Ik durf zelfs niet zeggen wat dit alles samen gekost heeft. Dat je daar bij ons in BE/NL geen maaltijd voor hebt, hoef ik vast niet te zeggen.

Na nog anderhalf uur rijden komen we aan op onze bestemming. We kijken ernaar uit, we verblijven in een huis met een zwembad dat speciaal voor ons gereinigd is (er was een kleine miscommunicatie, maar die heeft de verhuurder snel rechtgezet). We arriveren in Hohenau en zien een grote, nieuwe (bouw)materialenwinkel die onze aandacht trekt. Ook rijden we voorbij het Adventista ziekenhuis, waar ik afgelopen weekend via WhatsApp een afspraak voor Ellie heb gemaakt voor dinsdag. Ja, echt, in heel Paraguay gaat alles via WhatsApp. Ik kreeg van de verhuurder van de woning in Hohenau de contactgegevens van een arts in dit ziekenhuis, een gastro-enteroloog. Via WhatsApp had ik snel contact met de afsprakenbalie, in het Duits nog wel. Heel handig en duidelijk. Ik ben benieuwd naar morgen!

We bereiken het huisje via een kasseiweg. Het ligt wat hoger op een stuk grond tussen andere woningen. De verhuurder is er niet, maar zijn schoonzus overhandigt ons de sleutels. Een heel vriendelijke Duitse dame verwelkomt ons. Het is warm, dus Victor wil zo snel mogelijk het zwembad in. Terwijl ik alles een plekje geef, staat Pieter al te praten met een paar werkmannen. Allemaal Duitsers, die hier twee tot vier jaar geleden zijn komen wonen. Ook zij houden het wereldnieuws goed in de gaten.

’s Avonds gaan Pieter en Victor boodschappen doen. Het huisje is van alle gemakken voorzien, zelfs een vaatwasser. Ik zie veel Europese producten, zoals kraanwerk van Blanco en Grohe, keramiek van Duravit en kastscharnieren van Blum. Na jaren in de bouw te hebben gewerkt, met specialisatie in badkamers en vloeren, valt ons oog meteen op dit soort dingen. Ik vraag het even na bij de host via WhatsApp en inderdaad, alles is uit Europa geïmporteerd. Sterker nog, ze zijn professioneel actief in containertransport.

Dinsdag 1 oktober, een nieuwe maand, nieuwe kansen. En dat mag je letterlijk nemen. We gaan vroeg op pad voor het “gipsebeen” van Ellie, zoals ze het zelf noemt. Heel spannend: is het goed genezen? Mag het gips eraf?

Via WhatsApp had ik in het Duits een afspraak gemaakt in het ziekenhuis van Hohenau. Om 8:00 komen we aan, trekken een nummertje en schrijven ons in. Ellie had ik al via WhatsApp aangemeld, maar er was nog bijkomende informatie nodig. We betalen meteen voor het consult omdat we niet aanvullend verzekerd zijn. Vervolgens wachten we op de dokter, het is behoorlijk druk.

Ik zal de hele geschiedenis niet uitschrijven, maar uiteindelijk maken we röntgenfoto’s verderop in de gang (een veel moderner apparaat dan in Asunción, deze keer kreeg ik wel een loden schort). De breuken zijn goed geheeld maar ze raden toch nog een gesloten gips aan voor een beter herstel. We moeten even zelf het materiaal halen en betalen, en dan kunnen we terugkomen om het gips aan te laten brengen. Inmiddels is het ziekenhuis bijna leeg. Alles gaat in het Spaans en de assistent-arts gebruikt af en toe Google Translate. Een loopgips zoals wij kennen, hebben ze hier niet – of beter gezegd, het is onbetaalbaar voor de lokale bevolking, dus het wordt niet gebruikt. De arts maakt er wel een voetje onder zodat ze kan lopen. En het gips is korter, dus ze kan er lekker mee rondstappen! Over tien dagen mogen we het gips er zelf afweken.

Na het ziekenhuis besluiten we de jezuïetenruïnes in Trinidad te bezoeken, officieel de Jesuit Missions van La Santísima Trinidad de Paraná. Het ligt op 20 minuten van het vakantiehuis. Voor 40.000 guaraní’s (ongeveer 5 euro) per volwassenen krijg je drie dagen lang toegang tot deze site, evenals tot de missies van Jesús en San Cosme. Er is een parkeerplaats en een bezoekerscentrum met wat extra informatie. Verder zijn wij de enige aanwezigen, alleen de wachter is er nog. Wetende dat deze missie in 1706 door missionarissen is gesticht, en sinds 1993 op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat, maakt het bezoek indrukwekkend. De jezuïeten hadden als doel de inheemse bevolking te bekeren tot het christendom en hen te onderwijzen in Europese vaardigheden zoals landbouw, muziek en ambachten. De site is bijzonder goed bewaard, je kunt nog steeds de kerk, school en klokkentoren bekijken. In de avond kun je de ruïnes ook bezoeken, waarbij de gebouwen prachtig verlicht worden.

Hohenau blijkt trouwens ook nog vrij katholiek te zijn. Dat komt mede door de historische invloed van de jezuïetenmissies zoals hierboven. Daarnaast is Paraguay sowieso het grootste deel rooms-katholiek wat nadruk legt op traditionele waarden en normen. Hohenau en ruimere genomen de kolonies hier (Trinidad, Hohenau, Obligado, Bella Vista) hebben verschillende kerken, kapellen en scholen waar regelmatig diensten zijn. Dit weten we van de Duitse families die we hier al leerden kennen.

Het was een warme dag, 37 graden maar bewolkt. ‘s Avonds worden Ellie en ik verwacht in restaurant “Pedro et hijo.” De mannen maken een heerlijke spaghetti. Victor gaat helemaal op in zijn rol en maakt zelfs een buffet. Heerlijk (zowel het eten als de sfeer zo)

---

Hieronder klik je rechtstreeks op de laatste blogs

• Reflectie ~ 31/12/2024
• Coming home (36) ~ 23/10
• City of blinding lights (35) ~ 20/10
• Viva la vida (34) ~ 17/10
• Bright sunshiny day (33) ~ 15/10

Of zoek in de index de welke blog je wil lezen