Op woensdagochtend trekt er een onweer voorbij en zoals eerder valt de stroom uit. Ondertussen redden we ons prima; de kaarsen staan hier klaar. We doen wat schoolwerk in de ochtend en besluiten daarna eropuit te gaan. Het is “slecht” weer, met 23 graden is het fris voor ons 🤭

We rijden onze straat helemaal uit en volgens de kaart zouden we bij de Paraná-rivier uitkomen, waar je aan de overkant Argentinië kunt zien. Helaas kunnen we niet helemaal doorrijden, want er staat nog een fabrieksterrein in de weg. We zien Argentinië liggen, ongeveer 2 km voor ons. Links zien we een klein strand, maar de toegang is geblokkeerd door een slagboom. Verder geen informatie. We keren terug en zien een bord met een foto van een boot en een strandje Bella Vista. Vol goede moed rijden we door een prachtig terrein en komen aan bij het water. Maar… geen strand. Of toch wel: het zand dat hier ligt wordt uit de Paraná gepompt en gereinigd. Zand in Paraguay is normaal rood door het hoge ijzergehalte maar dit lijkt op het Schelde- of Rijnzand dat we bij ons kennen. Ook hier wordt dit opgepompte fijne zand veel voor constructies gebruikt. Het is dus een arenera, een zandwinningsbedrijf of zandgroeve.

We raken aan de praat met de eigenaar, een vriendelijke Paraguayaan. Wanneer we vertellen dat we Belgisch zijn, zegt hij dat er verderop in de straat nog een Belg woont. Zijn dochter heeft hier een bouwbedrijf, het zouden gastvrije mensen zijn.

Nieuwsgierig zoeken we het bedrijf op via Google en vinden het snel. We rijden langs bij BelPar en kijken rond in hun bouwwinkel. Daarna leg ik in mijn beste Spaans uit dat we gehoord hebben dat de eigenaar ook Belg is. Even later komt er een jonge vrouw, Mercedes, van ongeveer mijn leeftijd, naar ons toe. Na een babbel nodigt ze ons uit om langs te komen voor nadere kennismaking tijdens een barbecue. Ze wonen hier al 22 jaar. Dat lijkt ons erg leuk dus we nemen de uitnodiging graag aan.

Iets verderop zien we een enorme bouw- en agrowinkel. Je kunt er van alles kopen: tegels, sanitair, koelkasten, stroomaggregaten, tractoronderdelen, en zelfs visgerei. Echt een winkel voor alles.

Op donderdag 3 oktober beginnen we weer met schoolwerk om het ritme erin te houden. Pieter rijdt intussen met Ellie rond om het stuk grond van een vriend te zoeken. Hij heeft hier een paar hectare gekocht, dus we zijn wel benieuwd.

Nadat ze het terrein hebben gevonden, eten we samen wat en gaan we na de middag samen op pad. Uiteraard wil ik ook eens kijken. Het zijn twee verschillende stukken grond: eentje met voornamelijk bos en een ander met een vijver en fruitbomen. Beiden bieden een prachtig uitzicht.

Pieter wil naar Encarnación, maar ik stel voor om naar Jesús de Tavarangue te gaan. We hebben onze kaartjes nog, dus waarom niet? (Meer in de vorige blog hier) Ongeveer 30 minuten later komen we aan. Bij de ingang vraagt iemand of we een animatiefilm willen zien over hoe deze plek is ontstaan. Een mooi geïllustreerde film trekt meteen de aandacht van de kinderen, ook al is hij in het Spaans. Tijdens de aftiteling zie ik dat de film mogelijk is gemaakt dankzij KOICA, een Zuid-Koreaanse organisatie. Het filmpje was heel interessant en zal vast helpen om toeristen de nodige informatie te geven. Al vraag ik me af welke toeristen, want wij zijn weer de enigen hier. 

We lopen over het imposante terrein en komen opnieuw bij restanten van een kerk. Deze is nooit afgebouwd, wat het extra bijzonder maakt. Ellie loopt sinds vandaag ook alsmaar rond op haar nieuwe gips. Erg bijzonder voor ons (en voor haarzelf) om haar terug te zien opbloeien naar weken van zitten en weinig kunnen ondernemen.

Ondertussen valt het gouden uurtje, de avond.

Als we ons naar de uitgang begeven, zien de kinderen een winkeltje. Ze kiezen allebei een ketting met een edelsteen. De verkoopster vertelt meer over de stenen, maar we begrijpen niet alles. Wat we wel onthouden is dat een van deze stenen vroeger werd gebruikt om dunne, transparante schijfjes te maken. Deze werden gebruikt in de telescoop die nog steeds in San Cosme staat, een plek die je ook kunt bezoeken met het inkomticket, al ligt die ruïne een eind uit onze richting. We vragen de enthousiaste dame naar de 3D-show die in de zomer wordt vertoond. Ze vertelt dat deze over 10 minuten begint, om 18 uur in de winter. Dat is goed nieuws, want ik dacht dat het pas om 20 uur zou zijn. (Note to self: het is nog geen zomer!)

Terwijl we wachten, komt er nog iemand toe. Een van de groepsleiders zegt dat we nog even moeten wachten omdat er nog een groep aansluit. Opeens komen er drie minibussen aan en een hele groep jonge mannen in pak stapt uit, samen met een paar pastoors. We vermoeden dat dit priesters in opleiding zijn. We volgen hen naar de openlucht kerk. Het is intussen pikdonker. De 3D-voorstelling laat de geschiedenis op indrukwekkende wijze zien. Terwijl we kijken, komen er nog meer mensen binnen… waarschijnlijk van een school. Het is grappig hoe we eerst helemaal alleen waren, en nu ineens omringd worden door anderen.

De voorstelling is echt knap gemaakt. Te bedenken dat ik maar 80.000 guarani (10 €) voor 2 volwassenen betaalde, toegang heb tot 3 historische sites en dan ook nog eens zo’n voorstelling erbij. Naar wat wij vermoeden, zal toerisme hier de komende jaren nog toenemen. Ik ben benieuwd of dit zo goedkoop blijft.

Na de voorstelling rijden we terug naar Hohenau en besluiten iets te eten bij Cosmopolis, een van de restaurants aan het begin van de stad. Ondanks dat het al laat is, is het restaurant leeg. Dat vinden we prima, want we genieten van de rust. Terwijl we daar zitten, komt er een Nederlands stel binnen, en al snel volgt een hele groep Nederlanders. Grappig detail: Ellie maakt flink kabaal en we worden door één van hen aangesproken in het Spaans en Engels. Wij antwoorden in het Vlaams terug maar dat heeft de beste man niet door. We zien er dus toch niet erg Belgs of Nederlands uit 🤷🏻‍♀️

Buiten is een speeltuin waar Ellie en Victor spelen. Het dochtertje van andere Paraguayaanse gasten speelt ook mee. Ik raak aan de praat met haar moeder. Ze zegt dat ik er jong uitzie en vraagt naar mijn leeftijd. Wanneer ik die zeg, is ze verbaasd. Blijkbaar lijk ik veel jonger, wat natuurlijk een leuk compliment is. Ik word nu ook nieuwsgierig naar haar leeftijd, want zij ziet er ook jong uit, en dat blijkt te kloppen: ze is 21 en haar dochtertje is even oud als Ellie. Ze vraagt hoe het komt dat ik “zo oud” ben en toch nog jonge kinderen heb. Ik leg uit dat ik eerst gestudeerd heb tot mijn 21ste, daarna fulltime heb gewerkt en later heb gekozen om moeder te worden. Hier is het heel normaal om op jonge leeftijd kinderen te krijgen. Niet iedereen heeft toegang tot jarenlange scholing, zoals dat bij ons wel het geval is. Dit gesprek doet me denken aan België en Nederland zo’n 50 jaar geleden. We praten over het weer, het leven in Europa en Paraguay, en onze kinderen. Niet altijd even makkelijk in het Spaans, maar het helpt me wel om de taal beter onder de knie te krijgen.

We hebben trouwens heerlijk gegeten. De keuken is een mix van Zwitsers, Europees en Paraguayaans, met gerechten zoals kaasfondue en andere typische Zwitserse specialiteiten op het menu.

---

Lees de meeste recente blog berichten via een van de links hieronder

• Reflectie ~ 31/12/2024
• Coming home (36) ~ 23/10
• City of blinding lights (35) ~ 20/10
• Viva la vida (34) ~ 17/10
• Bright sunshiny day (33) ~ 15/10

Of kijk op de index pagina