We zijn goed bezig met het schoolwerk, al is het niet makkelijk. We willen zelf zoveel mogelijk ontdekken, rondrijden en bezoeken, maar hebben ook tijd nodig voor het schoolwerk. Ondertussen loopt Ellie rond en vraagt de nodige aandacht, terwijl ik met haar broer bezig ben. Dit doet ons beseffen dat we een village, een gemeenschap nodig hebben waarin zowel de kinderen als wij ondersteund worden. Tijdens het reizen missen we een netwerk dat ons even kan ontlasten, bijvoorbeeld door op de kinderen te passen, zodat wij op adem kunnen komen. Het is goed om dit te ervaren.

Na het werken rijden we naar Encarnación, ook wel de parel van Paraguay genoemd vanwege de vele stranden. Vooraf had ik het idee dat het een drukke stad zou zijn, maar er hangt eigenlijk een rustige sfeer. Het is een grote, uitgestrekte stad, levendig, met veel bruggen die verschillende delen van Encarnación als eilanden verbinden. De stad heeft een bijzondere vibe.

We bezoeken de mini-zoo San Juan. De poort is gesloten, maar na aanbellen doet iemand open. Voor slechts 30.000 Guarani of 3,5 € mogen we als gezin naar binnen. Het doet ons denken aan de Zwanenhoeve in Stekene van vroeger, maar dan met kaaimannen, apen, een boa constrictor en een jaguar. Het is de goedkoopste zoo die we ooit bezocht hebben, en ook die waar we het snelste doorheen zijn, binnen 45 minuten. Toch zijn we onder de indruk, want er zitten een paar prachtige dieren verstopt. Naar onze westerse normen zou deze dierentuin waarschijnlijk gesloten worden, gezien de omstandigheden. Ik denk dat deze kooien niet ideaal zijn voor de dieren. Hoe dan ook, een dierentuin past sowieso niet helemaal bij wat dieren zouden moeten doen – vrij leven. Maar het is intussen ook een deel van onze cultuur geworden. Bij de slangen stoppen we even: de kooi staat open omdat iemand bezig is het verblijf schoon te maken, terwijl de slang er gewoon naast ligt. Op z’n minst bijzonder! We zijn er bijna helemaal alleen, samen met een vader en zijn zoon. Net als we vertrekken, komen er twee bussen vol kinderen aan. Het lijkt wel alsof we overal waar we gaan mensen aantrekken. Grappig genoeg zagen we die Braziliaanse busjes met pastoors daarnet ook al op de weg; ze reden toen voor ons.

Daarna zoeken we een pleintje in het centrum op: Plaza de Armas. We hebben inmiddels honger gekregen en besluiten Gosh, een barretje, te bezoeken. We bestellen een borrelplank en twee smoothies voor de kinderen. Dit wordt voor onze ogen bereid in de buitenbar, met uitzicht op het plein. Heerlijk ontspannen hier. De kinderen genieten van hun smoothie en kunnen niet wachten om naar de grote speeltuin in het park te gaan. Intussen spelen hier ook schoolklassen, maar als zij vertrekken, gaan wij naar de speeltuin zodat het wat rustiger is. Ellie geniet van haar vrijheid met het “loopgips”! Op het plein is ook een kleine Japanse tuin met een gigantische boom.

’s Avonds zijn we uitgenodigd, maar de kinderen zijn moe, dus gaat Pieter alleen op bezoek bij een “buurman” een paar straten verderop. Het is een Duits-Rus die, net als zovelen, drie jaar geleden Europa verliet. Weer heel wat wijzer geworden en een leuk contact overgehouden.

Op zaterdag 5/10 gaan we samen met de vader van gisteren een groot perceel van zeven hectare bekijken. Het eerste deel is relatief vlak met wat bomen, hoewel het overgroeid is. Daarna is er ongeveer vier hectare woud, mogelijk nog met apen en andere dieren. Prachtig! Maar het lijkt ons te veel werk. Alles moet nog worden aangelegd: elektriciteit, waterput, wegen… Dromen mag, maar we blijven realistisch.

Het is al dagen zeer warm, met temperaturen van boven de 32 graden en uitschieters naar 36. We gaan zwemmen. Ellie geef ik wat speelgoed en bekertjes om bij het zwembad te spelen. Haar gips wordt helemaal nat, en dat krijgen we niet meer droog. Ze zwemt met haar gips samen met Pieter. We weken het daarna verder af, een weekje eerder dan de arts had geadviseerd. Gelukkig doet het geen pijn, dat is een goed teken. Ze ontziet het been uiteraard. Nu wel weer voorzichtig zijn en nauwlettend in de gaten houden.

Later op de avond bezoeken we in Hohenau het allereerste oldtimerfestival. Meer dan 150 auto’s zijn aangemeld, vooral veel Volkswagens en ook veel Brazilianen. Voor de liefhebbers thuis heeft Victor foto’s gemaakt.

---

Lees de laatste nieuwste posts hier

• Reflectie ~ 31/12/2024
• Coming home (36) ~ 23/10
• City of blinding lights (35) ~ 20/10
• Viva la vida (34) ~ 17/10
• Bright sunshiny day (33) ~ 15/10

Of zoek in de index