Vandaag start onze reis terug richting naar de hoofdstad, Asunción.

We splitsen de reis op in twee stukken. Iets voorbij de helft ligt een hotel van een dorpsgenoot uit ons thuisdorp. Ze zijn zelf niet aanwezig want ze zijn in Europa, maar familie houdt het hotel open.

Zodra we Hohenau verlaten, zien we steeds meer groen, helemaal anders dan onderweg naar Hohenau. Langs gigantische zonnebloemvelden in La Paz rijden we richting Encarnación. We steken Carmen del Paraná over, een brug van 50 meter met aan beide kanten alleen de Río Paraná en prachtige vergezichten. Ik heb een stop voorzien na ongeveer 2 uur en 30 minuten, in een park aan Mariscal Estigarribia, in Santa Rosa. In dit openbare park zou je enkele (tamme?) apen kunnen tegenkomen.

We komen aan, maar zien niets. Het park is verlaten, mooi omringd door een jezuïetenmuseum en oude koloniale gebouwen die gerestaureerd worden. De kinderen en ik lopen door het park, kijkend naar boven. Opeens spot Victor hoog in de bomen enkele apen. Zodra ze ons zien, komen ze naar beneden. We hebben niets te eten bij ons. Pieter komt ook kijken en brengt een rijstwafel mee voor de apen. Terwijl de kinderen spelen, probeert hij te zien hoe de dieren reageren. Ze komen rustig naar beneden en nemen kalm een stukje aan. We halen de kinderen erbij, en ze vinden het geweldig! Zo dichtbij een aapje kunnen zien en zelfs aanraken, onvergetelijk!

Onderweg komen we een geweldige plek tegen voor empanadas. Er stopt veel volk, we zijn duidelijk niet de enigen. Daarna rijden we in één rechte lijn naar het hotel.

Het is rond half vijf in de avond. Ik bel aan bij het hotel, want de deur is gesloten. Geen reactie. Ik probeer nog een paar keer. Ondertussen contacteer ik het telefoonnummer dat ik online heb gevonden, en Pieter gaat met de kinderen kijken bij het zwembad, waar werkmannen bezig zijn. Het zwembad wordt gerenoveerd, geen verkoeling dus, terwijl het net 35 graden is. Na ruim een half uur wachten, rijden we ontgoocheld verder. Ik had niets geboekt, dus in principe geen probleem. Via Google vind ik inmiddels een hotel/resort in de buurt van San Bernardino, ongeveer een uurtje van de luchthaven. Twee uur van waar we nu zijn. We rijden erheen en ik neem onderweg contact op met het nieuwe hotel om zeker te weten dat er plek is. Opeens stopt een motorfiets naast ons. Het is iemand van het vorige hotel om te zeggen dat ze er zijn maar eventjes om boodschap waren, een beetje ongemakkelijk om te zeggen, maar de kinderen hebben hun zinnen nu gezet op het resort (met zwembad enz.), dus we sturen de man terug, zonder gasten.

We komen bekend gebied door, Paraguari en andere dorpen van tijdens onze periode aan lake Ypacarai. Wie had gedacht dat we hier opnieuw zouden rijden? 

Net voor het donker rijden we via een zandweg ergens naar boven, bij Altos. Een hele slechte weg… klopt dit wel? Ik check even de reviews, en dit komt vaker terug. Zes kilometer over een rotsige, bruine weg. Uiteindelijk komen we in het donker aan bij Don Papalo. We betalen de eerste nacht en vragen of we nog kunnen eten. Gelukkig is er à la carte te bestellen. Terwijl we op het eten wachten, loop ik alvast met de kinderen naar buiten, richting het zwembad. Er is ook een kleine speeltuin en een gedateerde speelhal, maar de kinderen vinden het geweldig. Het eten is oké.

Moe maar voldaan gaan we slapen. Benieuwd naar morgen, dan kunnen we zwemmen en kijken of we hier langer blijven. Vandaag hebben we veel gereden, 350 km, iets meer dan 5 uur. Dus veel hadden we niet aan dit hotel, behalve een nachtje met ontbijt.

Donderdag 17/10 worden we wakker met stralend warm. Iedereen heeft goed geslapen en is klaar voor het ontbijtbuffet. Aangekomen in het restaurant zijn we de enigen. Op de kamerlijst zie ik dat er nog twee andere kamers bezet zijn. Het buffet is heel beperkt, maar we kunnen wel een vers eitje en spek bestellen. Na het ontbijt gaan we naar het zwembad. De kinderen hebben een mini-aquapark ontdekt en zijn niet te stoppen. We brengen de hele dag door bij het zwembad, dat we bijna voor onszelf hebben, op een jong koppeltje na. De waterspeeltuin is niet van de beste kwaliteit, maar bezorgt de kinderen veel plezier. Veel speeltoestellen halen net niet het niveau dat we gewend zijn. Ik herinner me een gesprek met Mike uit Ypacaraí. Hij zei toen: “Ik ga in Paraguay niet naar een pretpark, dat is meestal niet gekeurd. In Foz, in Brazilië, zijn prachtige pretparken, TUV-gekeurd. Veel veiliger.” Dat hebben we hier intussen wel al gemerkt.

Ellie en ik doen ’s middags een dutje op de kamer, na al een hele ochtend en middag te hebben gezwommen en gespeeld. De kinderen hebben echt zo naar hun zin vandaag. Pieter en Victor wisselen zwemmen af met het verkennen van het park. Ze hebben inmiddels bedacht om vanavond te gaan eten bij O’Gaucho in San Bernardino, het vleesbuffet. Voor de kinderen vooral vanwege het dessertbuffet ☺️. 

Pieter en ik “vieren” vandaag ons twintigjarig samenzijn, daar mag wel een lekker gerechtje bij. In het hotel was het net niet qua eten en sfeer. Bij de churrasqueria herkent één van de obers ons van vorige keer en komt een praatje maken. We zitten buiten op de patio, het is heerlijk warm. Alleen… zit ik weer vol muggenbeten. Met de kinderen tel ik alleen al dertig beten op mijn benen. Een broek had beter geweest! Of binnen zitten 🤭

---

Lees de meeste recente blog hier

• Reflectie ~ 31/12/2024
• Coming home (36) ~ 23/10
• City of blinding lights (35) ~ 20/10
• Viva la vida (34) ~ 17/10
• Bright sunshiny day (33) ~ 15/10

Of check het overzicht