Onze laatste volle dag staat vooral in het teken van voorbereiden. Opruimen, spullen wegdoen, de laatste restjes opeten en inpakken. Tijdens de doorreis zaten onze twee grote koffers propvol, en nu hebben we wat spullen extra. We nemen bovendien minder mee in de handbagage, die zat eerder ook aardig vol. Pieter krijgt de taak om een nieuwe koffer te scoren, terwijl ik met de kindjes nog even geniet van het zwembad op het dakterras.

’s Middags pak ik nog wat verder in en daarna relaxen we met z’n allen aan het zwembad. Onder ons raast het stadsleven voorbij. Als afsluiter gaan we uit eten bij Paulista, een churrasquería in Asunción, op wandelafstand van het hotel.

We zijn er iets na zevenen, als eerste gasten. Verschillende tafels zijn gedekt voor verjaardagen. Voor de kinderen is er een leuke speelhoek, die ze helemaal voor zichzelf hebben. We genieten van het heerlijke vlees, de groentjes en de rest van het buffet. Ondertussen wordt er een meisje gevierd dat zestien jaar wordt. Een cowboy met een pistooltje komt binnen, roept haar naam, overhandigt een grote bos bloemen en leest een lange tekst voor, namens haar ouders en vriendje. Het meisje is helemaal opgemaakt en gekleed voor de gelegenheid. Zo viert de (rijkere) bevolking hier een sweet sixteen, met veel toeters en bellen.

Vertrek uit Asunción

Op dinsdagochtend staan we vroeg op voor het ontbijt. In de hal en aan het buffet merk ik meteen wat dingen op. Er loopt een soort bewaker undercover rond, en er zitten wat stoere mannen aan een tafeltje die Engels spreken. Buiten zie ik ook een ruig type zitten. Victor merkt op dat een van hun koffers “Slipknot” vermeldt. We hadden eerder deze week een grote affiche gezien dat Slipknot voor het eerst naar Paraguay kwam. Vooral Victor viel dat op, natuurlijk — stoere mannen en maskers… ☺️

Slipknot houdt altijd een mysterie rond wie achter de maskers zit. Na wat aanmoedigingen gaat Pieter vragen of ze toevallig van Slipknot zijn. Ze ontkennen, ze zijn naar eigen zeggen geluidstechnici. Maar we weten het niet zeker; er stapten uiteindelijk veel mensen in de touringbusjes. Ze zijn op tour door Latijns-Amerika. We laten Victor even naar hun muziek luisteren, maar dat is toch iets te heftig ☺️.

Na het ontbijt pakken we de laatste spullen in en gaan naar de luchthaven. Mike’s compagnon wacht ons op om de auto over te nemen en alles netjes af te handelen. In de hal hebben we nog een akkefietje met een man die meeliep met een kofferkarretje. Hij vraagt een pittige prijs voor het korte stukje van 10 meter; we geven hem de laatste Guarani die we hebben, omgerekend ongeveer 6 euro, en dan zijn we er ook van af. 

Bij het inchecken vraag ik of er nog plaats is in business class. Dat kan, voor 500 euro per persoon. Daar bedank ik even voor ☺️. Vervolgens checken we onze koffers in, inclusief onze nieuwe mosterdkleurige koffer. We hebben nog tijd voor een koffie en wandelen daarna richting de terminals. Het is helemaal niet druk bij de controles. De kindjes mogen weer voor, wat fijn is. Ook ouderen die assistentie hebben aangevraagd krijgen prioriteit, ook bij het boarden van het vliegtuig.

We krijgen een exit-stempel in onze paspoorten voor Paraguay en maken nog een fotootje in hun systeem. Een uurtje na aankomst op de luchthaven wachten we aan de gate.

Bij de gate komt er net een vrouw aangelopen op het moment dat ik een selfie wil maken. Ze vraagt in het Nederlands of ze een foto moet maken. Ze heeft verschillende jaren in Paraguay gewoond, voor en met de liefde, maar gaat nu terug. Wel naar Duitsland, waar ze oorspronkelijk vandaan komt. Ze heeft voor Paraguay verschillende jaren in België en Amsterdam gewoond en gewerkt, vandaar dat ze het Nederlands machtig is.

Bij het boarden mogen we opnieuw vooraan aansluiten. De vlucht zit weer goed vol. Hier en daar zijn er plekken vrij, maar niet waar de kinderen zouden kunnen liggen. Dus proberen we het onszelf maar zo comfortabel mogelijk te maken. We stijgen om 13:15 lokale tijd op (+5 uur voor België/Nederland). Er wordt opnieuw een maaltijd geserveerd, en we doden de tijd met filmpjes kijken en spelletjes op de schermen. Ook de kinderen doen mee. Ze zijn uiteraard niet moe, het is voor hen gewoon dag, ook al vliegen we het donker tegemoet. De meeste mensen op de vlucht slapen en snurken, behalve wij 🤭. Op een gegeven moment ontstaat er wat commotie op de rij voor ons. Een oudere dame voelt zich onwel. Er wordt gevraagd of er een dokter aanwezig is, en enkele mensen melden zich. Victor vindt het, begrijpelijk, niet fijn om dit te zien. De vrouw heeft moeite met ademhalen en wordt onderzocht. Naar wat ik begrijp, heeft ze al langer last van haar luchtwegen. Ze krijgt medicatie en slaapt daarna weer rustig verder. Gelukkig hingen we boven land, ik zag een tussenlanding op La Palma nog gebeuren 🫣

Aangekomen in Madrid worden we met een bus opgehaald en naar de terminal gebracht. We moeten weer helemaal naar de andere kant en door de douane en controle. We hebben maar een kleine twee uur, dus het is haasten. Het is inmiddels vijf uur lokale tijd. Gelukkig was onze vlucht uit Asunción een half uur vroeger geland, maar we mogen niet talmen. Ellie zit in de kinderwagen, en de lift laat op zich wachten. Eindelijk is hij daar, we gaan omhoog, de deur gaat open, de andere passagier stapt uit, Victor ook, maar op het moment dat ik met de kinderwagen ook wil uitstappen, sluit de deur al en reageert hij niet op mijn druk. 

Ik raak in paniek, bang dat Victor daar helemaal alleen is, en hoop dat hij blijft staan waar hij is. De lift keert terug naar beneden. Pieter springt uit de lift en rent naar boven, terwijl ik met Ellie weer omhoog ga. Gelukkig staat Victor daar, een beetje aangedaan. Een wachtende piloot had hem gerustgesteld dat de lift altijd heel snel gaat, en dat papa en mama zo terug zouden zijn. We knuffelen elkaar stevig. Ellie was ook overstuur door mijn reactie, maar zodra ze de stier aan de winkel weer ziet, is het voorbij. We blijven de rest van de tijd heel dicht bij elkaar.

Bij de gate is er een kleine speeltuin waar de kinderen nog even kunnen ravotten. Na twintig minuten gaan we al boarden. We worden naar het toestel gebracht met een bus en stappen als laatste in, waar we nog snel een foto maken buiten. Het is nu iets voor zeven uur in Madrid.

De bus haalt nog een nieuwe lading mensen op, en dan maken we ons klaar voor het laatste stukje. We hangen nog maar net in de lucht en beide kinderen vallen in slaap, op en naast me. Ze slapen heerlijk twee uur, en ik probeer ook wat te rusten. Net voor de landing in Brussel wordt Victor wakker. Ellie slaapt door, zelfs tijdens de landing. Ik maak haar wakker zodra we het vliegtuig verlaten.

In de luchthaven van Brussel halen we onze koffers op en zoeken onze chauffeur. Het is druk en ze staat verderop. We moeten een shuttlebus naar de juiste parkeerplaats nemen. Typisch Belgisch is het niet goed aangegeven. Ik vraag wat rond en vind uiteindelijk de juiste bushalte. De bus stopt voor onze neus — perfect getimed. Het verkeer onderweg naar huis is vlot. Ellie valt weer in slaap in de auto, maar Victor wordt misselijk. We stoppen een paar keer, gelukkig hebben we zakjes bij de hand. Iets voor twaalf uur woensdagmiddag zijn we thuis, doodop van de vlucht, maar met een hart vol warme herinneringen.

We proberen zoveel mogelijk het dagritme hier aan te houden maar zijn in de avond erg moe.

Het is terug wennen aan de tijd hier, de eerste dagen stonden we nog op Paraguayaanse tijd ingesteld. Helemaal ontregeld, dat is wat ze dus een jetlag noemen.

Onze terugkeer betekent niet het einde van de blog… integendeel… het is nog maar het begin 😉 dankjewel aan wie meelas en meeleefde met ons.

---

Lees de meeste recente berichten

• Reflectie ~ 31/12/2024
• Coming home (36) ~ 23/10
• City of blinding lights (35) ~ 20/10
• Viva la vida (34) ~ 17/10
• Bright sunshiny day (33) ~ 15/10

Of kijk in het overzicht