Maandag 16/09
Terwijl Pieter en ik inpakken en inladen, doet Victor nog een bommetje in het water en knutselt Ellie in huis. We maken nog even schoon, ook al was het niet nodig, we doen het graag. We hebben hier met veel plezier gelogeerd en wie weet komen we op de terugreis nog eens langs. Mike rijdt nog even naar Ypacarai om geld te wisselen, zodat we hem in Guarani kunnen betalen. Wat een service! Bovendien krijgt hij ook een goede koers: 1€ = 8450 PYG. We nemen afscheid van Mike en zijn gezin en vertrekken naar Colonia Independencia.
Ik check het adres via Airbnb; het ligt een beetje offroad. Het is ongeveer 160 km of 2,5 uur rijden. We vertrekken rond 11 uur en plannen onderweg wat te eten.
Na een paar lokale wegen en een tolpoort (15.000 PYG = € 1,75) gaat de reis grotendeels verder over snelwegen. Snelwegen waarlangs huizen staan en brommertjes in tegengestelde richting rijden, waar mensen over de middenberm klimmen om de weg over te steken. Bizar voor ons, maar hier doodnormaal.
We rijden langs uitgestrekte vlaktes waar koeien, paarden of geiten grazen. Soms krijgen we een Route 66-gevoel: een lange weg aan de horizon, geen huizen, alleen maar land. Adembenemend mooi. Dit zijn we in onze lage landen (en België zeker!) niet gewend, waar alles volgebouwd is.
Na anderhalf uur stoppen we bij een tankstation voor een pauze. We bestellen drie mixto’s (tosti of croque monsieur), een frietje, drie waters en een koffie. Wij zijn gewend dat eten in tankstations duur is… maar hier… 32.000 PYG, oftewel slechts € 3,80. Daar kun je het bijna niet voor maken. De kinderen spelen nog even op de speeltuin bij het tankstation. Ik moet lachen als Pieter terecht opmerkt: “Spelen tussen de gasflessen en de hoogspanningscabine.”
We rijden het laatste stukje en iedereen is benieuwd naar het nieuwe adres. De coördinaten van Google Maps brengen ons echter in een wijk met moeilijk berijdbare straten. Uiteindelijk vinden we het, maar welk huis is het? Geen enkele woning komt overeen met de foto’s die ik op Airbnb zag. Een vrouw komt aangelopen. We praten in het Duits, maar dit is duidelijk niet de juiste plek. We mogen keren op hun oprit, want de straat is smal en steil. Ik bel de host en krijg nieuwe coördinaten, een kwartiertje verderop.
We passeren een dorpscentrum en vervolgen onze weg over een heuvelachtige weg met hoge bermen van rood zand. Het lijkt wel alsof we in Australië of Afrika zijn, met die roodgekleurde grond. We slaan af op een niet-geasfalteerde weg van dat rode zand en volgen een smalle zijweg totdat we een huis met landerijen ontdekken. Hier kom je alleen als je het weet.
Ingrid, de gastvrouw, komt ons tegemoet en wijst waar we kunnen parkeren. We kijken rond en genieten van het prachtige uitzicht. De hondjes Floppi en Rudi begroeten ons. We laden de bagage uit in het huisje. Oh nee, geen tv! Dat had ik bij het boeken niet gezien. Ik heb zoveel woningen bekeken dat ik het gemist heb. De kinderen zijn eventjes teleurgesteld, maar ontdekken al snel het stapelbed. Toch nog punten gescoord. Nu het nog licht is, rijden we naar de winkel om boodschappen te doen. We vinden een buurtsupermarkt met een groot assortiment en veel Duitse producten. We kunnen alles vinden wat we nodig hebben. Wanneer we terug buitenkomen, ziet Pieter een winkel met gereedschap, met merken als Stihl en Makita. Daar wil hij later zeker eens gaan kijken. Boys and toys 🤷🏻♀️
Terug bij het huisje wil Victor het zwembad uitproberen. Ellie en ik gaan mee. De gastvrouw heeft een klein badje met eendjes klaargezet voor Ellie, heel aardig. Voor Victor drijven er zwemworsten in het water. Het water is ijskoud, maar hij wil er toch in. Daarna spelen ze nog even met een van de honden. Pieter ruimt ondertussen de boodschappen uit en maakt wat eten klaar. Dat valt echter tegen: het fornuis werkt niet goed, er is geen warm water in de keuken, de waterstraal loopt erg traag, de keuken is slecht uitgerust met oude pannen, een bot mes en weinig verlichting. We waren natuurlijk verwend met een gloednieuw en compleet uitgerust huisje bij Mike. We gaan vroeg naar bed, weer allemaal in één bed, iedereen is moe van de reis en de vele indrukken onderweg.
Lees de meeste recente blogs hier