Wind, regen, donder en bliksem… zo worden we wakker op vrijdag. Waar het donderdag nog boven de dertig graden was, is het nu zeker tien graden koeler. Bovendien worden we wakker zonder stroom. Gelukkig hebben we een hoofdlampje en onze telefoons, zodat we het donkere huisje toch een beetje kunnen verlichten. Op het gasvuur koken we water voor thee en koffie en bakken we een eitje voor het ontbijt. Back-to-basics. Nu begrijp ik waarom er overal gasfornuizen zijn!
Pieter en de kinderen gaan met de auto een rondje rijden om te zien hoe de “straten” erbij liggen. Victor ruimt takken op zodat de auto de oprit af kan.
Als ze terugkomen, is de elektriciteit inmiddels weer terug. In totaal zaten we zo’n drie uur zonder stroom, voor zover wij weten. We hebben nog wat schoolwerk in te halen, dus Pieter en Victor houden een wedstrijdje bewerkingen maken. Daarna gaan we met z’n allen naar buiten en rijden nog eens een rondje, ook de kindjes 🤭
Naast de winkel staan motoren te koop. Pieter is benieuwd naar de prijs… voor omgerekend 1.500 euro koop je hier een motor, splinternieuw, de meest uitgebreide versie! 😱
’s Avonds trekt opnieuw een onweer voorbij. Net na het eten valt de stroom weer uit. We maken het gezellig, kijk maar mee hoe we ons dessertbordje opeten.
Zaterdag is het stralend weer en hebben we stroom, hoera! We gaan op zoek naar een weekmarkt in Melgarejo, een buurdorpje maar vinden die niet, dus rijden we naar de Duitse bakkerij. We bestellen iets te eten en vragen wat informatie. De kassierster verwijst naar een Telegramgroep en laat ons zien waar de markt is. Buiten op het terras zien we een vrachtwagen voorbijrijden met “stengels“, iets wat we hier vaak zagen. We vragen aan tafeltje met Duitsers wat het is. Het blijkt suikerriet te zijn, dat in een nabijgelegen dorp wordt verwerkt. We raken verder aan de praat en krijgen info over Colonia, Ciudad (onze volgende bestemming), over het leven in en emigreren naar Paraguay. Een van de mensen verkoopt zijn huis en nodigt ons uit om eens te komen kijken.
We rijden eerst naar de weekmarkt. Dit blijkt een Duitse mini-markt te zijn en er hangt zo’n heerlijke sfeer. Ze verkopen linnen en katoenen kleding, zelfgemaakte zepen, honing, biologische groenten, eigengemaakte sapjes, edelstenen… Een jong meisje bakt crêpes, daar hebben de kinderen wel zin in. Ik weet niet wat ‘Zimt’ is (Duits voor kaneel) en raak zo aan de praat met haar vader. Ze blijken drie jaar geleden uit Europa te zijn verhuisd. Wat volgt, is een warm en herkenbaar gesprek.
Ondertussen spelen Victor en Ellie in de speeltuin. Er lopen nog wat jonge kinderen rond en er is ook een zwembad. We eten een lekkere wrap met veel groenten, iets wat we hier wel missen, want overal krijg je vlees met friet, maniok of rijst. Groenten worden niet standaard geserveerd; je moet er echt om vragen. Om 13 uur eindigt de markt en beginnen de standhouders op te ruimen. Het voelt hier zo fijn, een beetje als thuiskomen: herkenbare verhalen, warme mensen, jonge gezinnen ook!
We rijden door naar het huis van Stefan, de Duitser van vanochtend. Na wat zoeken vinden we zijn domein van 4,5 hectare. Een degelijk huis, van alle gemakken voorzien, staat in het midden van het perceel met verschillende bomen. Een riviertje vormt de grens van het terrein. We krijgen een rondleiding, zowel binnen als buiten. Over alles is nagedacht, en in deze man en zijn werk/denkwijze herkennen we veel van onszelf. Hij verkoopt het huis omdat zijn gezin hier niet kon aarden; vooral de zomers waren te warm voor hen. Hij woont hier nu alleen, terwijl zijn gezin in Duitsland zit. We praten niet alleen over het huis, maar ook over wereldgeschiedenis en economie. Hij wil het ook graag nog eens hebben over water en frequenties. Ongelooflijk hoe we weer iemand tegenkomen die op dezelfde golflengte zit. Na ruim drie uur besluiten we te vertrekken. De kinderen hebben in de tuin, in het zand gespeeld en willen eigenlijk niet weg. Stefan belooft hun bouwwerken te laten staan tot we terugkeren.
Thuis kleden we ons om en gaan terug naar Melgarejo voor een stierenrodeo. Dat willen we toch eens meemaken. Toen we de kaartjes kochten, vroegen we hoe laat het zou beginnen: tussen 7 en 8 uur, zeiden ze, duidelijk verrast door de vraag. Het staat ook nergens vermeld.
Voor we vertrekken, ontdekken we een grote pad en kijken even aan of we hem ook zien wegspringen. Hij houdt zich echter gedeisd.
We komen om 20.00 uur aan en denken dat we maar net op tijd zijn. Er wordt een Paraguayaanse volksdans opgevoerd, een bandje speelt muziek, en de locals stromen toe. Er zijn geen andere Europeanen te bekennen. Na een paardenshow valt Ellie in slaap op onze arm. We leggen haar in de buggy. Om 22.00 uur begint dan eindelijk het spektakel. Onze dierenrechtenorganisatie zou de boel meteen sluiten, want het is niet bepaald diervriendelijk, maar het hoort wel bij de cultuur hier.
De arena zit afgeladen vol! Victor kijkt zijn ogen uit. De stieren zijn relatief rustig en de matadors voeren ingestudeerde acrobatische trucs uit. Het was interessant om te zien en mee te maken, maar voor mij hoeft het niet herhaald te worden.
Lees de laatste nieuwe posts
- Reflectie ~ 31/12/2024
- Coming home (36) ~ 23/10
- City of blinding lights (35) ~ 20/10
- Viva la vida (34) ~ 17/10
- Bright sunshiny day (33) ~ 15/10
Of kijk in de index